حال من خوب است اما...

تربتت خاکستر بی مایه را زر می کند

سنگ اسود را مثال در و گوهر می کند

"حال ما خوب است ؛ اما پنج وعده در صلاه

حال ما را سجده بر خاک تو بهتر می کند"

ای بنازم تربتت را ، که فقط یک دانه اش

کل جامهری مسجد را معطر می کند

ذره ای تربت به کام طفل ، آغاز حیات

روزی اش را تا دم مرگش مقرر می کند

اندکی از آن به کام یک مریض رو به موت

بهتر از کل اطبا ، کار محشر می کند

در میان قبر یک مقدار خاک مدفنت

چهره ی خاموش میّت را منور می کند

مستی از پابوس برمی گردد و بعد از سفر

تربتت را هدیه بر یک مست دیگر می کند

مست آن خاک جنون خیزم که در روز دهم

یک غلام رو سیه را شمس انور می کند

خاک پای تو کجا ! عاشق خودش را از ادب

خاک پای شوذب و نعمان و جعفر می کند

خاک صحنت دست هرکس می رسد بی اختیار

رو به قبله با سلامی دیده را تر می کند

با نظر بر تربت اعلی مال کربلا

بی هوا عاشق هوای شاه بی سر می کند

یدالله شهریاری

رشته ای از چادرش ...

رشته ای از چادرش هم دست ما باشد بس است ...

رشته از چادرش , آری شفاعت می کند

استاد علی اکبر لطیفیان 

مادر خورشید سوخت(2)

مادر خورشید سوخت (1)

قبل از حساب صبح قیامت که می شود...

اول برای مادرمان گریه می کنیم

استاد علی اکبر لطیفیان

به نام عشق

دنیای بی حسین(ع)

گاهی برای ما نرسیدن رسیدن است

آنجا که دست شاه به نوکر نمیرسد

دنیای بی حسین اگر آخر غم است

دنیای با حسین به آخر نمیرسد 

کوهی به کوه نه که درین روزگار پست؛

دست برادری به برادر نمی رسد 

در هیچ لحظه ای بجز از لحظه ی اخاه

در نقشه ها فرات به کوثر نمی رسد

ارث پدر گلوی بریده است لاجرم

وقتی که اکبر است به اصغر نمی رسد

وقتی که نیستند علی های کربلا

انگشترت مگر به دختر نمی رسد ؟!

حق در مثل همیشه به حقدار می رسد

با این حساب شمر به حنجر نمی رسد ...

وحید قاسمی

روسیاهی ما نیز راه حل دارد

غلامتان در میانه ی خون به ما آموخت...

که روسیاهی ما نیز راه حل دارد

الف قامت یار...

نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار ... چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم 

... و زنی محو تماشاست

 و زنی محو تماشاست ...

"الفِ" قامتِ او ، "دال" و
همه هستی او در کف گودال
و سپس آه که شمر...
خدایا!
چه بگویم...؟
که شکستند سبو را و بریدند...
گلو را...